strand

Matapica, Frederiksdorp, 15 december 2010

De beheerder van het strand van Matapica staat op de strandwal. Hij tuurt naar zee. Wat is er te zien behalve water. Gewoon niets. Hier is niets. Geen schip, geen zeiltje,slechts een vissersbootje aan de verre einder. Kalm slaan de golven op het strand. Straks in februari komen de schildpadden. Dan is het druk voor de beheerder en zijn vrijwilligers. Alles is er op gericht. Vanaf de lodge op palen meten we een afstand van ongeveer 4o meter. De doorsnede van heel de strandwal. Het is wachten tot alles hier wegslaat. Is het dit jaar, volgend jaar ? Niemand kan het precies zeggen. Een ding is zeker en dat is dat het gebeurt. Achter me het moeras met de brede gordel van Parmabomen. De beheerder komt er aan. Voor zich, het loopt tegen zessen, houdt hij een stormlantaarn. “Het elektrisch”! zegt hij met een ironische glimlach. Het is alle licht wat er is. Geroll of zoiets, is zijn naam. Hij heeft nog twee namen met onbegrijpelijke articulatie. Geroll is weer een indiaan. Wij vragen of hij Pentai kent de indiaan van Brownsberg. Ja, hoor! En er ontstaat een zeer levendig gesprek, wat we inmiddels wel kennen van de caraïbindianen. Prachtige open mensen. Een zak rijst, ketjap, wat uien en knoflook, regenwater en de grote hoeveelheden vis, die je hier kunt vangen. Daar leven ze van. Wij schemeren nog wat met de stormlantaarn en strijken neer onder de klamboe. Een klamboe. Zonder dat kun je hier niet overleven! Des ochtends met het krieken van de dag begeven we ons oostwaarts het strand op. Daar zouden modderbanken onder invloed van de zee liggen. Het wordt een dagje zeulen met camera`s zonder noemenswaardig beeldmateriaalresultaat. Na een kilometer of zes liggen er een paar plastic flessen op het strand. Voor het eerst was er geen ergernis. Het was tenminste een teken van menselijke samenleving. “Robinson Crusoe”! zegt Tineke. “Daar liggen koffervissen” volgt erop. Steeds meer dode vissen liggen aan de vloedlijn. Later begrepen we van de beheerder, dat de vissen erg giftig zijn en als de vissen in de netten van de vissers komen worden ze over boord gegooid. Er zitten veel vliegen op de vissen. Daar profiteren de harkwespen weer van, die hogerop de strandwal in twee soorten volop vliegen en er broedcellen in het zand maken. Nog wat ondefinieerbare plooivleugelwespen verdwijnen in de stikpot. Holen van krabben hier en daar en dan niets meer. Op de moddervlakten fourageren grote aantallen bonte strandlopers en plevieren. Tineke probeert de reigerachtigen in de zoeker te krijgen. Volgens mij geen echt resultaat . Met een visarend, die een vis hangend in zijn poten heeft, heeft Tineke meer geluk. Doodmoe komen we terug. De dag gaat verder met slapen in de hangmat, zwemmen en eten. In de avond komt de indiaan. “Hier mijn bijdrage aan jullie bezoek”, zegt hij. Een kampvuurtje verschijnt en we kletsen over van alles en nog wat. Morgen al weer terug naar onze basis, het guesthouse aan de Commewijnerivier. Donker nog in de ochtend verschijnt als afgespr oken, Nandran. Onbegrijpelijk hoe hij in het donker de weg door het moeras heeft kunnen vinden. De weg gaat terug door het moeras, waar behalve stropers, vissers en een jachtopzichter niemand komt. We profiteren van het prachtige ochtendlicht. Beeldmateriaal wordt verzameld van een bijzondere manier van vissen door de bevolking hier. Aan de Commewijne wacht een hartelijk ontvangst van de gastheer met zijn vrouw. We voelen ons geaccepteerd. De sfeer van het dorp aan de stijger is in het geheugen. Met het ondergaan van de zon in de avond, smelt het Commewijnewater en de hemel ineen. De korjalen doorsnijden het water. Het is niet goed meer uit temaken of ze aan de horizon of in de hemel verdwijnen. Primitief leven is tot edele kunst verweven. In de keuken van het restaurant brandt open vuur . We hebben er onze eigen gevangen vis schoon gemaakt en klaar gemaakt. De smaak is nog tastbaar. Dat komt omdat Surinaamse gasten ons gewezen hadden hoe je dat moest doen. Helemaal zonder kleerscheuren zijn we er niet vanaf gekomen. Er verdween bij het schoonmaken van een vis een stekel van een rugvin in mijn vinger . Een uur later was de vinger al opgezet en twee uur later was de hele hand dik. We zaten toen al bij een plaatselijke Javaanse arts, die de stekel eruit haalde (onder zeer slecht licht) en een antibioticumkuurtje meegaf.
Paramaribo, 17 december.
Daar wachtte een grote teleurstelling. Onze tocht naar het Sipaliwinigebied is afgeblazen. We hebben er een slechte dag van achter de rug. De bijzonderheden laten we maar achterwege. We zijn immers al weer druk bezig ons toerschema bij te stellen en nieuw leven in te blazen. Daar over later meer.