Braamspunt

Vrijdag 28 oktober 2010
Opnieuw in de bus naar Paramaribo Centrum. We worden vertrouwd met de mensen en de bus. Van opzij kijkt een kind schuin langs haar moeder naar mij. Een Bakhra (blanke)! Dat is interessant! Tineke en ik als wereldwonders in de stadsbus vol met donkere mensen. Steeds maar weer. Je ziet bijna geen blanken in deze stadsdelen. Gisteren vertrok de bus met ons uit het Centrum naar de buitenwijk Kasabaholo. Plotseling een snelle reactie van omstanders, vrij ongewoon in de anders zo trage ritmiek van Paramaribo. De bus moest even aangeduwd worden! Gelukkig zijn de bussen maar half zo groot als bij ons. De straten blinken onder de zon zilver en strak voor ons uit. De randen zwaar geërodeerd door gehavende stoepen en weggespoeld zand. Plastic, puin, uitlaatgassen en steevast o.a. Bob Marley muziek. De stad wordt hevig geteisterd door honden. De meeste lopen mank, aangereden door autos of resultaten van gevechten. Lichte slapers worden aangeraden dat met oordoppen te doen. Het gehuil en geblaf gaat onverminderd de hele nacht door. Ons verblijf telt ook drie honden. Ze liggen aan de ketting. Een ongeoorloofde wandeling op het erf zal uitmonden met een woedende hond aan je enkels. Alle ramen zijn gekooid met betonijzer. Ik schaam me voor mijn landgenoten zeggen sommige Surinamers waar we mee aan de praat raken. We begrijpen het niet en wel. Bij een vissershaven komen we Robby tegen. Zwaar gespierde, vochtige lijven van vissers in de hete middagzon werken er aan hun houten boten. Tien dagen op zee, dan zijn ze weer terug. Wij zijn de enigen aan de kade onder de houten overkapping. Robby is de uitbater. Hij schiet uit in felle bewoordingen als een schurftige hond,slapend op de tafel, ervan af wordt geschreeuwd. Onderdanig kruipt de hond onder de tafel. Op zijn neus gaapt een diep en groot litteken. Z`n stem schiet hoger uit als hij een jongeman sommeert stinkende rotte vis uit het water te halen. “Ze gooien hier ook alles neer, ze leren het nooit!” Even later rijdt dezelfde jongen afval in een kruiwagen naar de waterkant en kiepert het neer. De hele oever ligt vol plastic en puin van onze afvalmaatschappij. Overal waar je ook kijkt! Een open riool komt in de haven uit. De toon van Robby wordt zacht als hij ons vraagt wat het belangrijkste is in het leven. We gissen: “milieu, vrijheid” Z`n ogen worden weer doordringend. “Dat is God!” “Ga hem zoeken en je vindt hem!” Jullie Hollanders of Nederlanders denken dat Surinamers dom zijn; een bodemloze put. Nee hoor wij Westerlingen zijn dom. Wij kennen de schatten van Suriname niet. Ik ben jager en ga vogelobservatiehutten bouwen. De vervallen wegen weer opknappen en lodges bouwen om te jagen en naar vogels te kijken. We doen dat vanuit een speciale jagersethiek”. Er komen goedgekeurde Ministeriële Overeenkomsten op tafel. Robby verwacht er veel van. Desi Bouterse jaagt ook. We moeten wachten op het goede moment. Wij vonden het een geschikt moment om maar weer te vertrekken. “Helaas kunnen we niets doen aan de illegale en vervuilende praktijken van de goudwinning, in de Marowijne. De rivier zit vol kwik”. Deze woorden klinken nog lang na in mijn hoofd als we weer op weg zijn naar huis. Onze missie van vandaag om naar Braamspunt te gaan mislukte. De geplande overtocht van de Surinamerivier strandde op een poging van de schippers om ons veel geld te laten betalen. 80 euro voor dolfijnen en een zeestrand met woestijnhitte. Even later hoorden we van een daar wonende Surinamer dat je wel voor een paar euro naar de andere kant kon, maar dan moest je het maar aan een visser verderop vragen. Die hebben kleinere boten. Hij gaf ons uit zijn tuin een heerlijke grote rijpe mango mee. Daar gingen we weer. De weg af. Naar de bus. In m`n stikpot een klein bijtje en een plooivleugelwespje. De resultaten van een uiterst efficiënt werkend ecosysteem. Je ziet niks. Verzengende hitte. Tineke heeft met haar camera de vierde hagedis te pakken. Morgen wordt het een rommeldag. Nu in avond regent en onweert het. M`n schuiltent achter in de tuin is omgewaaid en weggedreven.