Weer op gang

We zijn voor 2 nachten terug in de bewoonde wereld, de stad (= Paramaribo).
Dus ook even de gelegenheid om de verslagen en enkele foto's te plaatsen.

Brownsberg, 14 november 2010

Drie kwartier en 13 kilometer
Dat staat voor de afstand en tijd die afgelegd wordt door de pick-up chauffeur van de voet van Brownberg tot aan de top . Stinasu heeft voor ons dat vervoer geregeld. Het is warm in Brownsweg, een transmigratiedorp voor de Marrons die woonden op de plaats waar nu het Brokopondomeer is verschenen door aanleg van de stuwdam. Het karakter is armetierig. De motor van de 4 wheeldrive draait. We gaan vol verwachting de weg op. Onderweg pikken we drie gestrande reizigers op: Oververhitte motor. We verbazen ons daar niet over. Slingerend, glijdend, stuiterend komen we boven. Brownsberg, geheten naar de eerste goudzoeker eind 19 de eeuw. Handen schudden in het beheerdersgebouwtje en dan naar de lodge. Sprakeloos ontvouwt zich een landschap, waar je alleen van droomt. Voor ons ligt het Brokopondomeer. Tranen achter de ogen zo mooi! Het onderkomen, de lodges dus, staan er pal voor en het houten bouwsel oogt vriendelijk in de zon. Inmiddels een dag hier en nog steeds is het moeilijk alles voor te stellen. Brulapen zeggen dat het werkelijk is. Wennen aan het tropisch regenwoud gaat de voorstelling te boven. De bomen zijn groen, maar dan houdt elke vergelijking wel op. Er loopt een agouti (klein varkentje) over het terrein. Fazantachtige hoenders, trompetvogels, komen al pikkend en ruziënd een kijkje nemen. Ze zijn helemaal gewend aan de toeristen. Vanmorgen weer de 13 kilometer naar beneden. We moesten tenslotte nog foerageren bij de Chinese store in Brownsweg. Er lopen allerhande mensen rond de lodges. Meestal zijn het gidsen van touroperators. Van touroperators wemelt het in Paramaribo. De beste melkkoetjes komen nog steeds uit Nederland! We praten met ze en steken er de eerste tropische kennis van op. De wurgboom, de wurgliaan, de schildpadden trap (ook een liaan) en dan de zoete geuren.
s`Avonds van vermoeidheid naar bed. `s Ochtends bij het krieken van de dag er weer uit. Meegeven met het ritme van de dag en nacht. Bijna iedereen die hier woont doet het zo. Langzaam begint de complexiteit van de natuur een heel klein beetje vorm te krijgen. Beeldmateriaal van alles hier komt met de regelmaat van de klok. De mooi gekleurde kikkers en de grote eveneens felgekleurde graafwespen en spinnendoders waren wel de highlights van de dag. Nu een bak thee en luisteren naar de nachtelijke mysterieuze wereld.
Behalve de I-pod en het GSM`etje hebben de bewoners niet meer dan strikt noodzakelijk is. Vormgeving en praal bestaan hier niet. Alles is functioneel en meer niet. Handelingen vergen veel meer energie dan in de koudere streken. Als het maar werkt! That`s it! Een westerse maatlat is hier totale onzin.
15 november 2010
In de tropen gaat het leven onverminderd de hele dag,de hele nacht en het gehele jaar door. De bospolitie vandaag gehoord. De screaming pia. Je hoort hem wel en je ziet hem nooit. Het is een vogel van het laagland regenwoud, want hierboven hoor je hem niet. Men stelt hem graag voor als de vertegenwoordig van het junglegezag. Hij waarschuwt en houdt orde!. Alle zintuigen staan op scherp. Je denkt er is niets, maar er mankeert alleen iets aan onze eigen scherpstelling. Er hangt een onheilspellende vibratie. De nacht wordt verscheurd door de brulapen. Ze zijn vlakbij. Na vijf minuten ongeveer komt er nog een lage sonore brul, het slotaccoord. Eén is de baas. En zo hoort het. Niets in de jungle is zo maar. Bij de padden gaat het net zo. Eén zet in en de anderen volgen. Bij kikkers zingen ze rond, in Canon. Krekels, cycaden, de lucht vult zich met geluid.

Wittikreek, 16 november
Acht uur staan we klaar voor de afdaling naar de Wittikreek. Afstanden worden uitgedrukt in minuten afhankelijk van de moeilijkheidsgraad. Wittikreek is ongeveer 400 meter dalen. Op afgesproken tijd staat Wilfred, de indiaan klaar. Hij is onze gids. Klein postuur met altijd een vriendelijke lach. Lichtgroene all Star gympies aan zijn voeten en om zijn hoofd een zelfde kleur hoofddoek. Het doet smaak vermoeden. Zijn crèmekleurig verschoten en gehavend T`shirt met rode sportbroek bewijzen het tegendeel. Bedacht- en behoedzaam daalt hij af. Wij volgen, zwijgzaam de wortels ontwijkend die als dikke spataderen het pad kruisen. Even bedachtzaam als zijn wandelgang geeft hij uitleg over bomen en lianen. Dan fluit hij op zijn vingers. Later nog eens. Raadselachtig! Enkele minuten later weer. Dan wijst hij omhoog. Kwatta-apen of slingerapen. Ze hangen aan één hand of poot of zelfs aan hun staart. Onze aanwezigheid bevalt ze niet. Eén breekt takken af en gooit ze naar beneden. Nog een volgt het voorbeeld. Met hun rode gezichten kijken ze uitdagend naar beneden. De zoete geur van het regenwoud wordt doordringender. Na drie uur bereiken we de kreek. Het water is helder, vandaar de naam wittikreek. Vissen zwemmen langs de rotsblokken. Een kolibri flitst door de lucht. De geur is hier nog doordringender. Het kronendak laat net wat meer licht door om een weelderig lianen- en klimplantenvegetatie te vormen. Een libel met een super lang lijf en lichtgevende vleugeltoppen fladdert voorbij. We zijn niet alleen. Er komt nog een groepje toeristen. De meest giftigste slang van het regenwoud scharrelt door het gebladerte. De lanspuntslang. Een agressief serpent van bijna een meter. De indiaan laat ons achter. Wij hebben teveel werk met fotograferen en te kijken. De Morpho, een vlinder, fladdert onnavolgbaar door het gebladerte, langs lianen en rotsen. Telkens signaalblauw opblinkend.” Hoor”! De bospolitie weer. We ondernemen de moeizame de klim terug. En bereiken de lodge. Daar hebben ook andere mensen hun intrek hebben genomen. Meestal Nederlanders. Meestal blijven ze maar een, hooguit twee dagen. Soms wel even gezellig, maar zijn dan blij als ze weer weg zijn.

Donderdag 18 november 2010
Na de inspannende dag naar de Wittikreek een rustdag genomen. Er komen nieuwe gasten op het terrein. Het is druk. Peter en Jolanda zijn op de mountainbike van Paramaribo naar hier komen fietsen. Ja, daar heb je wel respect voor! Nu scheelt het wel dat het hier boven op de berg ongeveer 3 graden kouder is dan beneden. Op kleine schaal is het klimaat ook verschillend. Komt de wind van het oosten over het Brokopondomeer dan is het vochtig en slaan de laaghangende wolken tegen de berg op. `s Ochtends blijft het dan ook lang klam en nat. Op de flanken ontwikkelt zich het zogenaamde mosregenwoud. Samen met de bodemverschillen en ligging t.o.v de zon ontstaan er verschillende woudtypen: Montaan droog regenwoud, laaglandregenwoud, moerasregenwoud en liaanregenwoud. In de bodem zit ijzerhydroxide en aluminiumhydroxyde (bauxiet) en goud. Daarom is de weg naar Brownsberg goed ontsloten en werd al snel een domein voor allerlei natuuronderzoekers. En nog is er heel veel onbekend en wordt onderzoek gestimuleerd. Voorlopig zijn we alleen maar toeristen. Voor driekwart allemaal uit Nederland. Wat een voorrecht Nederlander te zijn. `s Avonds gaan we bij Rocky eten. Het is een restaurant aan alle kanten open. Aan de bar kan je zo vanuit het regenwoud aanschuiven. In het midden van het restaurant staat een sjoeltafel. Ach hoe Nederlands! Bij het opdienen van het lopend buffet wordt de sjoelbak omgekeerd en alle pannen gaan erop. Ach hoe Surinaams! “Banzai!” Roept Rocky. Het is Japans voor aanschuiven. Rocky is als kok veelzijdig in het taalgebruik. Iedereen komt hier. Zijn gelaat blijft meestal onbewogen en strak. Je weet niet wat je eraan hebt. Veel Surinamers hebben dat, wordt door het gezelschap van het echtpaar mountainbikers en wij vastgesteld. We laten ons de rijst, salades en de nooit ontbrekende kip goed smaken. Er ontstaat na de nodige Parbobiertjes een levendig gesprek. Avontuurlijke korjaaltochten zijn het onderwerp van gesprek. Suriname is ontsloten voor rijke toeristen, die allemaal op de zelfde plekken komen. Je kunt ze zo uit je hoofd citeren. Suriname is vier maal Nederland!
In de vroege ochtend de boom in. Met de camera wel te verstaan. Je kunt hier op de vruchten van de wurgboom vlak voor de lodges de honingzuigertjes filmen. Er zit af en toe ook een leuk spechtje. Het vormt een aardige compensatie voor de uiterst moeilijke operaties die het fotograferen dan wel filmen van andere vogels kost. Je hoort ze, maar je ziet ze bijna nooit. 24 uur per dag verandert hier het geluid. Onuitstaanbaar is dat! Krekels, kikkers, apen vogels en weet ik al niet wat. Als de swallowtailed kite op termiek uit het dal omhoog klimt, komen de camera`s weer te voorschijn. Zo is er steeds wel weer iets wat aandacht vergt. Nachtvlinders, de een nog mooier dan de ander komen s`avonds op het licht af. Je moet moeite doen tussen het gekrioel twee dezelfde te vinden! De brulapen komen tussen het typen door weer even storen. Gelukkig, dat geluid kennen we temminste. Voor het thuisfront kunnen we twee apensoorten laten zien. De brulaap en de kwatta-aap! Met de kolibries wil het nog niet erg lukken. We zien ze wel af en toe, maar ze zijn ook weer zo verdwenen.